Ik weet nog dat ik twijfelde of het wel zo’n goed idee was. De skipiste was, door dooi en vervolgens opvriezen, hard als beton. En de mensen die het uur voor ons gesleed hadden, vertelden dat remmen bijna onmogelijk was. Het was meer een kamikaze-actie dan sleetje rijden.
Maar ach, het was de vorige keren hilarisch om te doen en we waren er nou toch…
De eerste twee rondjes kneep ik ‘m wel. M’n ijzeren slee was lastig te sturen en zelfs met de rem volledig aangetrokken ging ik nog zo’n 40 kilometer per uur. Terwijl ik op m’n sleetje door de skilift terug omhoog werd gesleept hoorde ik ook de andere afdalers constant remmen. Het klonk alsof er raketjes de berg afkwamen.
Halverwege de derde ronde werd ik wellicht wat overmoedig. Rem een beetje los en gaan. Moest kunnen, dacht ik. Ik denderde de berg af en voor mijn gevoel zat ik tegen de geluidssnelheid aan toen mijn slee plotseling een bocht naar rechts maakte. Ik vermoed dat ik op dat moment aan de rem getrokken heb. Geen goed idee, want de achterkant van mijn slee brak uit en ik werd gelanceerd.
Ik kwam met een geweldige dreun op mijn linkerschouder en hoofd terecht. Van zestig naar nul in nul seconden op een betonnen piste is best een klap. Lang leve de ski-helm, dus geen hersenschudding, maar met mijn schouder was het minder. Een gebroken sleutelbeen, waardoor er ter hoogte van mijn schouder een stukje bot ter grootte van een flink ijsklontje loshangt.
Na de klap
Terug in Nederland ging het niet goed. Alles deed zeer, ik sliep heel slecht, kon eigenlijk niets en al helemaal niet werken. Achter de computer zitten was een marteling en m’n concentratie was beneden nul. Ik was alleen maar moe.
De eerste weken ging ik het gevecht aan. Ik dwong mijzelf productief te zijn: denksessies, schrijven met pen en papier, concentratie proberen te verbeteren. Het bleek een slecht idee te zijn: m’n lichaam protesteerde, m’n concentratie verbeterde niet, ik sliep nog beroerder en de frustratie groeide. Niks productiviteit en doelbewust leven. Overleven.
Productiviteit – een kwestie van het juiste doel
Het was tijd voor bezinning. Als werken geen optie was, wat dan wel? Een beetje rondhangen en het slachtoffer spelen ging al snel vervelen. Wat kon ik doen?
Al bladerend in schriften met aantekeningen en ideeën kwam ik een notitie tegen van lang geleden:
Productiviteit is je tijd doelbewust gebruiken om zo gericht stappen te zetten in het bereiken van je belangrijkste doel(en).
Starend naar die definitie besefte ik wat ik te doen had. Ik moest mijn belangrijkste doel definiëren. Het duurde even voordat ik mij realiseerde dat zo snel mogelijk weer 100% aan het werk zijn niet mijn eerste doel was. Mijn doel op dat moment was: herstel. En doordat ik zo hard bezig was om weer snel aan het werk te gaan, werkte ik mijn herstel tegen. Niet handig. Contraproductief.
Terug naar de basis: energiemanagement
Het roer moest om. Wat kon ik doen om productief te zijn in het bevorderen van mijn herstel? In dit geval had ik niets aan productiviteitsstrategieën als: focusblokken, inbox zero, ochtendrituelen, planningen en flow. Daar viel weinig te halen. Ik moest terug naar een diepere laag. Naar de basis van productiviteit: energiemanagement. En dat betekende: investeren in fysieke en mentale energie.
De focus heeft daarom de laatste twee weken gelegen op veel slapen (sterkere pijnstillers om dit mogelijk te maken), nog bewuster eten (meer calcium, vitamine D en C) en ondanks de pijn meer bewegen (wandelen). En qua mentaal investeren in meditatie en het bijhouden van een gratitude journal want optimisme en een blij gemoed doen wonderen 🙂
En de resultaten zijn er: er zit nu echt schot in het herstelproces en voor het eerst sinds tijden kan ik weer een poosje achter de computer om een blog te typen. Daarnaast voelde het goed om zelf meer invloed uit te kunnen oefenen op mijn herstel, in plaats van het te lijdzaam te ondergaan.
Wat ik hiervan leerde
Maar nu even los van bovenstaand medisch dossier. Als ik terugkijk op de afgelopen periode besef ik eens te meer dat we, als we denken aan productiviteit, ons vaak richten op de toeters en bellen. Op zaken als takenlijsten, de pommodorotechniek, multi-tasken (niet!) en weekly reviews.
Dat moeten we vooral niet laten, want deze zaken helpen je te focussen en je brein optimaal te faciliteren bij het behalen van je doelen. Echter, het heeft weinig zin om vol in te zetten op deze zaken als de basis niet goed is.
En die basis bestaat uit écht goed voor jezelf zorgen. Voldoende slaap (7-8 uur per nacht!), gezond en gevarieerd eten, voldoende bewegen en werken aan je geestelijke gezondheid.
Zonder aandacht voor voldoende fysieke en mentale energie heb je een prachtige auto met allerhande toeters en bellen, maar rijd je voortdurend met de handrem strak aangetrokken. En dan kom je niet ver.
Wat kun jij NU doen in 10 minuten?
Op welke gebieden fysiek en mentaal, zou jij meer kunnen doen? Waar zit ruimte voor verbetering? Neem even de tijd om na te denken over slaap, gezonde voeding, beweging, rust in je hoofd, recreatie en creativiteit en noteer:
- Op welke van deze punten zou je jezelf willen verbeteren?
- Hoe zou je dat kunnen doen?
- Wat neem je jezelf concreet voor?
Een bericht ontvangen als er een nieuw blog verschenen is?
Meld je hier aan voor onze Mailinglist!
